“Maar eerst ving ik een Monster”

naar het boek van Tjibbe Veldkamp en Kees de Boer

       Alstjeblieft, nog één verhaaltje.

Dit wordt een kort verhaal, jij ging slapen.

Uit, Welterusten!

       Dat is wel héél kort!

Ja, maar.., En dan ontspint zich een wedstrijdje wel en niet slapengaan.

Alle knuffels en speelgoed uit de kamer veranderen in soldaten en monsters en raketten. Natuurlijk, want in een verhaal kan alles!

Een verhaal zonder einde. Want de fantasie is dat ook.

En toen was het bedtijd. O, daar had ik niet op gerekend. Hoezo dan? 

Het was toch een kort verhaal?! Welterusten pappa.

Gelukkig draai ik als poppenspeler mijn hand niet om voor het veranderen van droedels in draken, van bedden in raketten en van het bed in de maan. Spelen met de werkelijkheid is per slot van rekening ook ons vak.

Luisteren is het tweede ingrediënt van deze voorstelling.  Het kind luistert niet alleen naar de vader, maar ook andersom. Zodat ze elkaar stimuleren om nieuwe paden in te slaan. En zo kan ik met de kinderen naar nieuwe fantasieën speuren om de wereld, echt of verzonnen, mooier en spannender te maken.

I